به شهر عاشقان دلداده‌ی دُردانه‌ی دارم
بدور کهکشان گیتی من پروانه‌ی دارم
به هرجا دست و پا کردم نشد حاصل مراد من
درون سینه‌ی خود سوزی آتشخانه‌ی دارم
دو چشمم میشود روشن جمالش تاکه می بینم
پ۷ری رو صورتی رخساره ماه مستانه‌ی دارم
فضایی دلبری هایش چنان جاکرده بر جانم
شکیل شهریاری خوش سخن فرزانه‌ی دارم
ز سر تا پا ز پا تا سر چنان پیچید به اندامم
چنین شوخی سیه مستی ز خود بیگانه‌ی دارم
ز لب هایش دهد آبم ز کام اش شهد ناپیدا
چه معجون بیآمیغِ عجب پیمانه‌ی دارم
میان خرمن مویم کند انگشت هایش را
مخلد باد عمرش پر نوازش شانه‌ی دارم
گهی هوشم برد تا نا کجا آباد این هستی
گهی جانم ستاند بی گنه جرمانه‌ی دارم
فقط با طالع محمود یاری اینچنین باشد
وگرنه هر که گوید بازگو افسانه‌ی دارم
-------------------------------
بامداد شنبه ۰۸ اسد ۱۴۰۱خورشیدی
که برابر میشود به 7/30/2022 ترسایی
سرودم
#احمد_محمود_امپراطور
Comments on “به شهر عاشقان دلداده‌ی دُردانه‌ی دارم”